De Peloponnesos

De boot van Brindisi naar Patras deed er zo'n 16 uur over om deze afstand te overbruggen. Het was een comfortabele overtocht op een schip met overwegend vrachtwagenchauffeurs. Meereizende passagiers waren in de minderheid. Ik deelde een hut met een man uit Zwitserland, die geïnteresserd is in archeologie. Hij bezoekt de opgravingen in plaatsen als Pompeï, Korinthië en het eiland Kreta.
Het is natuurlijk altijd bijzonder om voet aan wal te zetten in een land waar je nog nooit geweest bent. Hier loop ik de komende tijd in de voetsporen van Kruisvaarders en predikers. Op de kaart kun je zien dat ik de kust volg van Patras naar Korinthië. Dat zijn over het algemeen makkelijke wandelingen langs de kust, over een verlaten spoor of langs boulevards of stranden
Patras is een grote stad en gaf me de indruk in een rijk land gearriveerd te zijn. Vele luxe winkelstraten en talloze bars en restaurants zag ik daar. Maar als je in Griekenland bent weet je natuurlijk wel beter. Later op het platteland zag ik veel beter hoe de werkelijkheid is. Met gebrekkig onderhouden wegen, bouwvallige huizen, mensen die rond moeten zien te komen van wat het land opbrengt etc. Vaak ook niet-afgebouwde projecten. Een man zei me vandaag nog dat de problemen vooral zijn: de pensioenen van de (te) jong gepensioneerden, de grote werkloosheid onder jongeren (25%) en de hoge belastingen. Hier gaat het land onder gebukt.
De Peloponnesos is een schiereiland met veel bergen. Sommige zijn meer dan 2000 m hoog, er zijn 's winters hier dan ook skie-oorden.
In Patras is een kerk waar de resten van de apostel Andreas worden bewaard. Hij predikte hier en stierf de marteldood aan een X-vormig kruis, d.i. het Andreaskruis.
Na Patras kwam ik in Aigio, hier was al in de Neolitische tijd een nederzetting, vele eeuwen voor het begin van onze jaartelling. Later hebben de Romeinen de stad zwaar beschadigd, nu is het een toeristische plaats aan zee.
Verderop, in Diakopto bestaat de mogelijkheid met een dieseltrein de bergen in te gaan, waar spectaculaire rotsformaties zijn te zien, de trein gaat door een adembenemend smalle kloof. Het is ook een geliefd uitstapje voor wandelaars. Dit ritje naar Kalavryta heb ik kunnen maken, het was zeer de moeite waard.
Op het platteland - een beetje in tegenstelling tot de stad - zijn de mensen erg vriendelijk. Men spreekt me geregeld onderweg aan om te vragen waar de tocht heen gaat etc. Ik krijg soms van alles zomaar toegestopt: water, fruit, noten. De mensen zijn vrijgevig voor een langstrekkende pelgrim. De taal is wel een barriere, maar ik heb al een aantal Griekse woorden geleerd en met Engels en gebaren kan ik me verder wel redden. Brood is psomie en melk is ghala. Goedendag is kalimera. Makkelijk toch?
Met mijzelf gaat het goed. Ik heb soms wat ongemak aan m'n rechtervoet. Een beetje beurs gelopen, denk ik. Laatst had ik een gezwel aan de binnenkant van die voet. Ik heb sokken gekocht die wielrennerssokken blijken te zijn. Die zitten zo strak dat het werkt als steunkousen, en heilzaam is voor m'n rechtervoet.
Elke dag is het weer prachtig om verder te gaan op een weg die een diepere betekenis heeft. Het brengt me vrede en vreugde.
Een paar woorden komen bij me op uit een gedicht, iemand gaf me deze woorden mee, van de monnik Thich Nhat Hanh:

Elke stap, gezet in vrede,
verandert de weg-zonder-einde
in een blijmoedig pad.