Langs de Via Traiana naar de Adratische kust
18 april 2016 - Canosa di Puglia, Italië
De afgelopen week ben ik de Apenijnen overgestoken van west naar oost. Klimmen tot ca. 875 m en dan langzaam afdalen. Ik passeerde windmolenparken, het waait daar n.l. altijd. 's Winters is het er koud en 's zomers fris. Je ziet daar ook velden met zonnepanelen, er is ruimte genoeg, de streek is dunbevolkt. Na Benevento overnachtte ik o.a. in Buonalbergo, Celle San Vito en Troia. Regelmatig waren er restanten te zien van de Via Traiana, zoals overblijfselen van bruggen, bronnen en wegdelen.
Het gaat nu richting kust, het land is vlak. Over enkele dagen zal ik Bari bereiken. Er zijn hier veel boomgaarden en akkers. Ook hier is het dunbevolkt op het platteland. Dat betekent dat er onderweg weinig of niets te koop is en ik dus eten en drinken voor de hele dag bij me moet hebben. Veel drinken, want het is warm en er is bijna geen schaduw op de landwegen. De trajecten zijn meestal lang, het is dan ook een veeleisende reis tot nu toe.
Sommige pelgrims gaan van hier rechtstreeks naar de kust, naar Monte Sant' Angelo. Deze cultusplek - de Italiaanse variant van Mont Saint Michel (Fr.) - is belangrijk omdat de aartsengel Michael hier in 490 verschenen zou zijn. Ook gingen vanouds veel pelgrims vanaf deze plek per schip richting het Heilige Land. Ik laat dit heiligdom links liggen en loop nog enkele dagen door het binnenland voor ik bij Bari de zee zal zien. Op deze route zijn vele plekken waar een heilige wordt vereerd of relikwieën worden bewaard. Het zijn er teveel om op te noemen.
Toen ik vanaf Troia over een kaarsrecht stuk liep van 32 km zonder schaduw deed me dat denken aan de Meseta in Spanje. Ook zo'n vlakke, lange weg, waarbij je je grenzen verkent. Het brengt je respect bij voor de elementen, hier spot je niet mee.
Er wordt wel gezegd dat je ten zuiden van Rome niemand kunt vertrouwen en erg op moet passen om niet opgelicht te worden. Dat is een fabel. Je moet natuurlijk altijd opletten maar je wordt hier niet opgelicht en de mensen zijn overal vriendelijk en behulpzaam. De levensstandaard is wat lager denk ik en er is werkloosheid en dat brengt de nodige problemen met zich mee. Ook wordt hier bijna geen Engels gesproken, of de woordenschat is erg beperkt.
Steeds wordt er met bewondering gereageerd op mijn voettocht. In een bar was het weer zo, en een man die mijn verhaal hoorde betaalde daarop spontaan m'n koffie en croissant. Overigens is er geen reden om op te scheppen, het zijn immers stukjes weg die uiteindelijk een geheel vormen. Elke dag komt er weer zo'n stukje bij. En het is een leerweg in verschillende opzichten. Vaak lopen de zaken net wat anders dan je je had voorgesteld en moet je je aanpassen. Ik stapte bij een oudere man die met de auto passeerde in, wat ik normaal gesproken niet zou doen. Maar hij gebaarde met zoveel overtuiging dat ik het toch deed. Hij kon blijkbaar niet aanzien dat iemand zover moet lopen, met een rugzak nog wel. Toen ik hem van mijn plannen vertelde, kon hij alleen maar zijn hoofd schudden... En of ik wel genoeg te eten had, en een slaapplek etc.
Ik eindig met de woorden waarmee de gids van Ben Teunissen, die ik als e-book gebruik, begint:
Wie zich nooit in de weg vergist, heeft onderweg veel moois gemist.
Het gaat nu richting kust, het land is vlak. Over enkele dagen zal ik Bari bereiken. Er zijn hier veel boomgaarden en akkers. Ook hier is het dunbevolkt op het platteland. Dat betekent dat er onderweg weinig of niets te koop is en ik dus eten en drinken voor de hele dag bij me moet hebben. Veel drinken, want het is warm en er is bijna geen schaduw op de landwegen. De trajecten zijn meestal lang, het is dan ook een veeleisende reis tot nu toe.
Sommige pelgrims gaan van hier rechtstreeks naar de kust, naar Monte Sant' Angelo. Deze cultusplek - de Italiaanse variant van Mont Saint Michel (Fr.) - is belangrijk omdat de aartsengel Michael hier in 490 verschenen zou zijn. Ook gingen vanouds veel pelgrims vanaf deze plek per schip richting het Heilige Land. Ik laat dit heiligdom links liggen en loop nog enkele dagen door het binnenland voor ik bij Bari de zee zal zien. Op deze route zijn vele plekken waar een heilige wordt vereerd of relikwieën worden bewaard. Het zijn er teveel om op te noemen.
Toen ik vanaf Troia over een kaarsrecht stuk liep van 32 km zonder schaduw deed me dat denken aan de Meseta in Spanje. Ook zo'n vlakke, lange weg, waarbij je je grenzen verkent. Het brengt je respect bij voor de elementen, hier spot je niet mee.
Er wordt wel gezegd dat je ten zuiden van Rome niemand kunt vertrouwen en erg op moet passen om niet opgelicht te worden. Dat is een fabel. Je moet natuurlijk altijd opletten maar je wordt hier niet opgelicht en de mensen zijn overal vriendelijk en behulpzaam. De levensstandaard is wat lager denk ik en er is werkloosheid en dat brengt de nodige problemen met zich mee. Ook wordt hier bijna geen Engels gesproken, of de woordenschat is erg beperkt.
Steeds wordt er met bewondering gereageerd op mijn voettocht. In een bar was het weer zo, en een man die mijn verhaal hoorde betaalde daarop spontaan m'n koffie en croissant. Overigens is er geen reden om op te scheppen, het zijn immers stukjes weg die uiteindelijk een geheel vormen. Elke dag komt er weer zo'n stukje bij. En het is een leerweg in verschillende opzichten. Vaak lopen de zaken net wat anders dan je je had voorgesteld en moet je je aanpassen. Ik stapte bij een oudere man die met de auto passeerde in, wat ik normaal gesproken niet zou doen. Maar hij gebaarde met zoveel overtuiging dat ik het toch deed. Hij kon blijkbaar niet aanzien dat iemand zover moet lopen, met een rugzak nog wel. Toen ik hem van mijn plannen vertelde, kon hij alleen maar zijn hoofd schudden... En of ik wel genoeg te eten had, en een slaapplek etc.
Ik eindig met de woorden waarmee de gids van Ben Teunissen, die ik als e-book gebruik, begint:
Wie zich nooit in de weg vergist, heeft onderweg veel moois gemist.
U Uw eindbestemming mag bereiken.
In gedachte wuif ik je een koele bries toe.
Ik wens je voorspoed toe op de weg die je gaat!
een lieve groet.
We hebben weer genoten van je vervolgverhaal en begrijpen dat het al redelijk warm is daar in zuid-Italië, hoewel het pas midden april is. We bewonderen je doorzettingsvermogen, maar dat kennen we al van je vorige reizen. Sterkte en goede reis verder!
Niet het makkelijkst stuk van je tocht maar je houdt vol!
Goede voortzetting van jouw reis!
'Laat God je onafscheidelijk vergezellen
en je begeleiden op al je wegen;
laat Christus de staf zijn in je hand
en de richting van elke voetstap;
laat de Geest voor je zijn
als een wind in de rug,
die je vrede brengt op wegen van vrede.
Wees gezegend, ga met God, à Dieu!
Sterkte met de warmte, goed blijven drinken.
groetjes
Alle goeds voor de verdere "wandeltocht"
Een vredevolle groet,
Jenny
voor het eerst je blog gelezen.Je bent al een eind onderweg.
Ik heb met plezier je verhaal gelezen. 32 km zonder schaduw is flink afzien. Mijn petje af.
Goede reis verder,.Piet Overduin
Ik wens je een goede tocht naar nog verre onbekende doelen.
Pelgrimsgroet
Ben Teunissen
Wat een mooie beschrijving en fijn dat het goed gaat
Met jou. Hier ook en groetjes ook van Marrie,
Het is vandaag Koningsdag en om de feestvreugde kracht bij te zetten, komt er weer een reisverslag van jou binnen, dankjewel!
In jouw verhaal met allerhande informatie over land, stad en cultuur noem je ook, dat er weinig ontmoetingen zijn. Dat maakt het ongetwijfeld zwaarder voor je, want op zo'n lange tocht heb je natuurlijk zo nu en dan behoefte aan een inspirerend contact of gesprek. Blijf er oog voor houden, ze komen vast wel weer op jouw weg.
Over een paar dagen ga je waarschijnlijk al inschepen voor Patras. Geweldig; ik wens je al vast behouden vaart!
Een warme groet uit kil Nieuwegein.