Water en vuur uit de rots.
12 mei 2017
Nadat ik Myra bezocht heb ging de route een paar dagen landinwaarts. Hier passeerde ik weer klassieke ruïnes: Alakilise en Belos. Het zijn plaatsen waar het christendom zich al vroeg gevestigd had. Afgelegen plekken met overwoekerde restanten van Byzantijnse kerken en graftombes.
Dan weer naar de kust, daar loopt de grote weg en zijn er levendige steden. En op die plekken waar strand is vind je boulevards, restaurants, hotels etc.
Finike is een welvarende stad die omgeven is door vele sinaasappelboomgaarden.
Vanaf Karaöz volgde ik de in zee uitstekende landtong Gelidonia met op de punt een fotogenieke vuurtoren.
Bij Çirali ligt aan zee de vroegere Romeinse stad Olympos. Al die graftombes daar deden me denken aan de catacomben bij Rome, lange rijen sarcofagen en grafmonumenten.
Vanaf die plek loopt mijn route nog een weekje landinwaarts. Tahtalı Dağı, de Olymposberg, was een uitdaging, tot ruim 1800 m klom ik omhoog richting de top die uiteindelijk 2304 m is.
In de kleine bergdorpen zijn er maar heel weinig voorzieningen. Ik overnacht daar in eenvoudige pensions of bij mensen die een kamer beschikbaar hebben. Die mensen spreken nauwelijks Engels. En ik maar enkele woorden Turks. We communiceren dan m.b.v. het woordenboek, gebaren etc. De mensen zijn daar altijd gastvrij en vriendelijk. Niet dat ik Turkije wil propageren als sprookjesland, maar ik ontmoet er oprechte hartelijkheid bij de mensen die ik tegenkom.
Veel ben ik daar op mezelf aangewezen, terwijl ik tijdens het wandelen ook meestal alleen ben.
Op die afgelegen plekken zonder voorzieningen kamperen avonturiers, vooral jongelui uit landen als Amerika, Oekraïene, en vele Europese landen.
Ik heb in Turkije wel geleerd respect te hebben voor rotsen. Want elke dag heb ik weer te maken met rotsen en keien op mijn pad. Je stoot je voet er aan, je moet er soms een omweg voor maken, want een rots is onverzettelijk en koppig bovendien.
Maar ik verwonder me er ook over dat je soms hoog in de bergen zomaar een bron tegen kunt komen, die uit de rots opwelt. Vaak is dat zulk schoon water dat het gewoon te drinken is, regelmatig maak ik er gebruik van. Water in de bergen, terwijl er geen sneeuw ligt en het in geen maand heeft geregend.
En in Chimaera is een rotsgebied waar uit de spleten een metaangas komt dat spontaan ontbrandt als het met de lucht in aanraking komt. Al meer dan 2500 jaar is dit verschijnsel hier aanwezig. Ik kwam er langs en het is een veelbezochte bezienswaardigheid. Een andere bijzonderheid was de grot bij Gedelme, daar kun je 50m diep afdalen in een onderaardse gang met grillige rotsformaties.
Wat een bijzondere symboliek, de harde rots die het leven brengende water én het louterende vuur geeft!
Al deze belevenissen maken deel uit van de weg die begon in Canterbury en binnenkort eindigt in Jeruzalem. Ik kan het me nog niet helemaal voorstellen.
In de volgende blog vertel ik over de laatste etappes in Turkije en het vervolg van deze weg. Ik deel het graag met jullie.
Allahaısmarladık, vaarwel,
Bram
Dan weer naar de kust, daar loopt de grote weg en zijn er levendige steden. En op die plekken waar strand is vind je boulevards, restaurants, hotels etc.
Finike is een welvarende stad die omgeven is door vele sinaasappelboomgaarden.
Vanaf Karaöz volgde ik de in zee uitstekende landtong Gelidonia met op de punt een fotogenieke vuurtoren.
Bij Çirali ligt aan zee de vroegere Romeinse stad Olympos. Al die graftombes daar deden me denken aan de catacomben bij Rome, lange rijen sarcofagen en grafmonumenten.
Vanaf die plek loopt mijn route nog een weekje landinwaarts. Tahtalı Dağı, de Olymposberg, was een uitdaging, tot ruim 1800 m klom ik omhoog richting de top die uiteindelijk 2304 m is.
In de kleine bergdorpen zijn er maar heel weinig voorzieningen. Ik overnacht daar in eenvoudige pensions of bij mensen die een kamer beschikbaar hebben. Die mensen spreken nauwelijks Engels. En ik maar enkele woorden Turks. We communiceren dan m.b.v. het woordenboek, gebaren etc. De mensen zijn daar altijd gastvrij en vriendelijk. Niet dat ik Turkije wil propageren als sprookjesland, maar ik ontmoet er oprechte hartelijkheid bij de mensen die ik tegenkom.
Veel ben ik daar op mezelf aangewezen, terwijl ik tijdens het wandelen ook meestal alleen ben.
Op die afgelegen plekken zonder voorzieningen kamperen avonturiers, vooral jongelui uit landen als Amerika, Oekraïene, en vele Europese landen.
Ik heb in Turkije wel geleerd respect te hebben voor rotsen. Want elke dag heb ik weer te maken met rotsen en keien op mijn pad. Je stoot je voet er aan, je moet er soms een omweg voor maken, want een rots is onverzettelijk en koppig bovendien.
Maar ik verwonder me er ook over dat je soms hoog in de bergen zomaar een bron tegen kunt komen, die uit de rots opwelt. Vaak is dat zulk schoon water dat het gewoon te drinken is, regelmatig maak ik er gebruik van. Water in de bergen, terwijl er geen sneeuw ligt en het in geen maand heeft geregend.
En in Chimaera is een rotsgebied waar uit de spleten een metaangas komt dat spontaan ontbrandt als het met de lucht in aanraking komt. Al meer dan 2500 jaar is dit verschijnsel hier aanwezig. Ik kwam er langs en het is een veelbezochte bezienswaardigheid. Een andere bijzonderheid was de grot bij Gedelme, daar kun je 50m diep afdalen in een onderaardse gang met grillige rotsformaties.
Wat een bijzondere symboliek, de harde rots die het leven brengende water én het louterende vuur geeft!
Al deze belevenissen maken deel uit van de weg die begon in Canterbury en binnenkort eindigt in Jeruzalem. Ik kan het me nog niet helemaal voorstellen.
In de volgende blog vertel ik over de laatste etappes in Turkije en het vervolg van deze weg. Ik deel het graag met jullie.
Allahaısmarladık, vaarwel,
Bram
weer met volle aandacht je beschrijving van je voettocht gelezen. Ja, opzienbarend die rots. Goede reis!
Moest denken aan Mozes met de brandende braambos en het water uit de rotsen
Veel plezier op je verdere voetreis.
Hartelijke groet, Fokko en Chris
Alle goeds bij het vervolgen van je weg!
Hartelijke groet, ook van Piet
Wat een mooie verhalen. Het klinkt niet altijd makkelijk, zeker niet in de hitte en over de harde rotsen. Maar jij gaat gestaag door en brengt ons mooie verhalen. Ga zo door!
Hartelijke groet,
Jantine
Biz güvenli görmek ve tekrar görmek mümkün sese umut. (Google translate)
wat een verhalen, diep respect. Doet mij denken aan die "maga-stromen" in de diepe oceanen. Hier moeten ook de "nodige hobbels" worden overwonnen: examinatoren bijna een uur te laat, maar Bob v/d Linde is geslaagd met een 9! En de première v/d musical Mozes fantastisch.
Groetjes,
Cor Hollander