Cyprus
De laatste dagen in Turkije waren vergelijkbaar met wat ik eerder zag. Toch ook nog een paar etappes ver van de bewoonde wereld. Zoals die keer dat ik overnachtte ik in een huisje in de bergen waar verder niemand was. Dat was in Çitdibi, waar de rotsklimsport wordt bedreven, verticaal omhoog in de touwen.
Daarvoor in Hisarçandir bij een echtpaar thuis. Zij beschouwen zichzelf als een bewuste mix van twee levensstandaarden. Hij is gepensioneerd piloot, zij docente op een hogeschool in Antalya, ze hebben twee auto's, twee huizen. Maar thuis leven ze van wat hun eigen tuin en dieren opleveren, eten zonder bestek uit één gemeenschappelijke schaal. Spreken zeer beperkt Engels. Dochter was behulpzaam bij het vertalen.
De man - Tuncay - vertelde trots dat hij president is van een reddingsbrigade, deze komt mensen te hulp die in de bergen in moeilijkheden zijn gekomen. Vertelde dat er risico's zijn bij al die steile klimmen en afdalingen, b.v. voet verzwikken, knieblessures etc. Vond het gedurfd dat ik dit alles alleen onderneem.
En dan de kans om wild tegen te komen. Er zijn in deze regio vossen, zwijnen, wolven en zelfs ook beren aanwezig. Toen hij dat zei herinnerde ik me dat ik een keer in het bos een geluid hoorde waarvan ik me afvroeg wat dat kon zijn. Zeker geen eekhoorn of zo, meer iets groots, iets machtigs.
Slangen zijn er ook, en in een doucheruimte ontmoette ik een schorpioen. Het is niet voor niets dat je voor dit soort landen je inentingsprogramma op orde moet hebben.
Ik let wel altijd op dat er geen etensresten om me heen slingeren en probeer het wild niet te verontrusten. Als alle verhoudingen in balans zijn is wild niet direct een bedreiging. Ik ben ook nooit echt bang geweest hier.
Gelukkig dat ik dit allemaal kan navertellen, ik ben inmiddels op Cyprus nu.
In Antalya, waar vlakbij het officiële eindpunt is van de Lycische Weg, heb ik de bus naar Taşucu genomen, zo'n 350 km naar het oosten. Daar nam ik de boot die me naar Girne, aan de noordkust van Cyprus bracht. Door een wijziging in het vaarschema was er bijna geen tijd om Antalya verder te bezoeken, helaas. In een enkel avondje liep ik wat door de oude binnenstad, de Bazaar en langs de haven.
De route over het vasteland naar Israël is niet begaanbaar wegens de spannende situatie in het oosten van Turkije en in Syrië.
Vandaar deze alternatieve route. Een route die overigens in oude tijden ook deels per schip werd afgelegd.
Als overgang was ik op Cyprus twee dagen in Nicosia. Lefkosia wordt de stad ook wel genoemd, en in oude tijden Ledra. Dit is de hoofdstad van Cyprus.
Cyprus is verdeeld in een Turkse (het noorden) en een Griekse zone (het zuiden).
Er is een demarcatielijn die het land verdeelt en dwars door Nicosia loopt. Er is één checkpoint in de stad waar je van het ene deel naar het andere kunt. Er is strenge controle.
Het verkeer rijdt hier links, de Britten hebben n.l. het eiland gedurende een periode bestuurd. Ook heb je dan ineens een andere stekker nodig en dat soort dingen meer. Tienduizenden Turkse, Griekse en Engelse soldaten en blauwhelmen houden hier de boel 'in evenwicht'. Er zijn wel bewegingen die een eind zouden willen maken aan deze situatie, vooral jongeren. Maar het is een gevoelige kwestie, lees er de geschiedenis maar op na.
Het was een fijn intermezzo om in deze stad rond te kijken, de sfeer te proeven en wat van de historie te leren. Hier zijn mensen, vooral Amerikanen en Engelsen, die me zomaar aanspreken en een praatje maken. Blijkbaar zie ik er niet uit als een 'standaard' toerist. Prima, zo'n praatje.
Hierna ga ik vanaf Lemesos aan de zuidkust weer verder lopen in oostelijke richting.
Een weg die kruisvaarder Richard Leeuwenhart ging (hij was ook nog een poosje heerser van Nicosia). Ook de apostelen Paulus en Barnabas trokken langs deze weg op hun zendingsreizen.
Eerder werd deze route op Cyprus afgelegd door Rita Denkers en haar echtgenoot Piet Heidema, ware pelgrims. Zij zijn mij tot voorbeeld en voorzagen mij van de Nederlandse beschrijving van deze route met mooi getekende kaartjes. Na een dag of wat zal ik dan vanuit Larnaca een vlucht hebben naar Haifa, Israël.
Mijn gezondheid laat niets te wensen over en het moreel is op een uitstekend peil. Ik besef wel dat ik in een andere wereld leef, het zij zo. Ik hoop dat ik weer herkenbaar terugkeer over een klein maandje.
Bedankt voor alle ondersteuning.
Wordt verolgd.
Bram
Daarvoor in Hisarçandir bij een echtpaar thuis. Zij beschouwen zichzelf als een bewuste mix van twee levensstandaarden. Hij is gepensioneerd piloot, zij docente op een hogeschool in Antalya, ze hebben twee auto's, twee huizen. Maar thuis leven ze van wat hun eigen tuin en dieren opleveren, eten zonder bestek uit één gemeenschappelijke schaal. Spreken zeer beperkt Engels. Dochter was behulpzaam bij het vertalen.
De man - Tuncay - vertelde trots dat hij president is van een reddingsbrigade, deze komt mensen te hulp die in de bergen in moeilijkheden zijn gekomen. Vertelde dat er risico's zijn bij al die steile klimmen en afdalingen, b.v. voet verzwikken, knieblessures etc. Vond het gedurfd dat ik dit alles alleen onderneem.
En dan de kans om wild tegen te komen. Er zijn in deze regio vossen, zwijnen, wolven en zelfs ook beren aanwezig. Toen hij dat zei herinnerde ik me dat ik een keer in het bos een geluid hoorde waarvan ik me afvroeg wat dat kon zijn. Zeker geen eekhoorn of zo, meer iets groots, iets machtigs.
Slangen zijn er ook, en in een doucheruimte ontmoette ik een schorpioen. Het is niet voor niets dat je voor dit soort landen je inentingsprogramma op orde moet hebben.
Ik let wel altijd op dat er geen etensresten om me heen slingeren en probeer het wild niet te verontrusten. Als alle verhoudingen in balans zijn is wild niet direct een bedreiging. Ik ben ook nooit echt bang geweest hier.
Gelukkig dat ik dit allemaal kan navertellen, ik ben inmiddels op Cyprus nu.
In Antalya, waar vlakbij het officiële eindpunt is van de Lycische Weg, heb ik de bus naar Taşucu genomen, zo'n 350 km naar het oosten. Daar nam ik de boot die me naar Girne, aan de noordkust van Cyprus bracht. Door een wijziging in het vaarschema was er bijna geen tijd om Antalya verder te bezoeken, helaas. In een enkel avondje liep ik wat door de oude binnenstad, de Bazaar en langs de haven.
De route over het vasteland naar Israël is niet begaanbaar wegens de spannende situatie in het oosten van Turkije en in Syrië.
Vandaar deze alternatieve route. Een route die overigens in oude tijden ook deels per schip werd afgelegd.
Als overgang was ik op Cyprus twee dagen in Nicosia. Lefkosia wordt de stad ook wel genoemd, en in oude tijden Ledra. Dit is de hoofdstad van Cyprus.
Cyprus is verdeeld in een Turkse (het noorden) en een Griekse zone (het zuiden).
Er is een demarcatielijn die het land verdeelt en dwars door Nicosia loopt. Er is één checkpoint in de stad waar je van het ene deel naar het andere kunt. Er is strenge controle.
Het verkeer rijdt hier links, de Britten hebben n.l. het eiland gedurende een periode bestuurd. Ook heb je dan ineens een andere stekker nodig en dat soort dingen meer. Tienduizenden Turkse, Griekse en Engelse soldaten en blauwhelmen houden hier de boel 'in evenwicht'. Er zijn wel bewegingen die een eind zouden willen maken aan deze situatie, vooral jongeren. Maar het is een gevoelige kwestie, lees er de geschiedenis maar op na.
Het was een fijn intermezzo om in deze stad rond te kijken, de sfeer te proeven en wat van de historie te leren. Hier zijn mensen, vooral Amerikanen en Engelsen, die me zomaar aanspreken en een praatje maken. Blijkbaar zie ik er niet uit als een 'standaard' toerist. Prima, zo'n praatje.
Hierna ga ik vanaf Lemesos aan de zuidkust weer verder lopen in oostelijke richting.
Een weg die kruisvaarder Richard Leeuwenhart ging (hij was ook nog een poosje heerser van Nicosia). Ook de apostelen Paulus en Barnabas trokken langs deze weg op hun zendingsreizen.
Eerder werd deze route op Cyprus afgelegd door Rita Denkers en haar echtgenoot Piet Heidema, ware pelgrims. Zij zijn mij tot voorbeeld en voorzagen mij van de Nederlandse beschrijving van deze route met mooi getekende kaartjes. Na een dag of wat zal ik dan vanuit Larnaca een vlucht hebben naar Haifa, Israël.
Mijn gezondheid laat niets te wensen over en het moreel is op een uitstekend peil. Ik besef wel dat ik in een andere wereld leef, het zij zo. Ik hoop dat ik weer herkenbaar terugkeer over een klein maandje.
Bedankt voor alle ondersteuning.
Wordt verolgd.
Bram
Afwisselende landschappen en gesprekvoeringen, wat zal dat een diepgaande variatie aan indrukken opleveren. Je draagt het mee, en deelt het. Zo worden anderen en ook wij blogvolgers op afstand een stukje wijzer gemaakt. Veel goeds voor het vervolg
Groetjes Jacqueline
En of je herkenbaar zult zijn? Ha, vast, een rasechte Pook herken je op afstand.....en inderdaad: van binnen zal er niets meer hetzelfde zijn. Lieve broer, moge jouw tocht verdergaan in vrede, liefs Dineke
Ik kijk uit naar je verdere verhalen
heel spannend! Prachtige beschrijvingen, zodat je alles mee-voelt en voor je ziet! Geweldig Bram. Bedankt! Hou je taai!!
Steeds weer als ik je verslagen lees, realiseer ik me wat een doorzettingsvermogen, moed en vertrouwen je moet hebben om zo'n tocht te ondernemen. Alles wat ons hier veiligheid biedt, moet jij immers daar ontberen en daarbij nog op mogelijke gevaren bedacht zijn. Wat je er echter voor terugkrijgt, kan ik als thuisblijver nauwelijks bevroeden, maar de ervaringen, ontmoetingen en niet in de laatste plaats je goede gezondheid, dat alles zal je heel dankbaar stemmen.
Een mooie voortzetting van je tocht gewenst en een behouden vaart,
Willemijn
Hartelijke groet, Marian
We hebben weer genoten van je mooie reisverhaal.
Hopen dat je op je verdere reis nog veel mooie dingen zal beleven
en tegenkomen. Hartelijke groeten Feri e Ankie.
Ook wij volgen je met veel belangstelling!
Wij wensen je nog veel mooie inspirerende ervaringen toe.....
Hartelijke, warme groet van Harry en Friedi